53.2

3 miesiące później
Postanowiłem że na jakiś czas przeprowadzę się do innego miasta. Nie potrafiłem żyć w miejscy gdzie z Olą przypominało mi dosłownie wszystko. Kazała mi kogoś znaleźć ale czy to możliwe? Przecież nie jest łatwo zapomnieć o osobie z którą łączyło się tyle wspólnego.
Postanowiłem że przeprowadzę się do znajomej do Niemiec. Znalazłem tam pracę jako kelner. Może i nie będę zarabiał dużo ale na utrzymanie wystarczy. Może uda mi się zapomnieć. Jednak czy to realne marzenie?
-Anka co ty robisz?-zapytałem zirytowany. Moja koleżanka ze studiów postanowiła mnie pocałować?
-No co przecież widać. Jesteś taki smutny. Chciałam to zmienić...
-Daruj sobie. Nie potrafię oddać się innej -Powiedziałem i natychmiast wyszedłem z salonu kierując się do pokoju. Chwyciłem moją walizkę,zapakowałem rzeczy i pokierowałem się na lotnisko
- Ich mochte eine Fahrkarte nach Polenfliegen so schnell wie moglich. (Poproszę bilet na lot do polski jak najszybciej) -powiedziałem
-Bitte ab 200 euro (proszę 200 euro) -podałem pieniądze,zabrałem bilet i pokierowałem się do bramek. Los chciał abym jak najszybciej dotarł do rodzimego kraju. Po 2 godzinach byłem na miejscu.

Poszedłem zostawić walizkę do mieszkania. Gdy tylko wszedłem uderzyły mnie wspomnienia. Usiadłem na kanapie i schowałem twarz w dłoniach. Po kilku godzinach moje oczy były zaczerwienione a twarz bardzo blada. Było po 13.00 więc postanowiłem iż pójdę do sklepu po zakupy. Słyszałem że moje miejsce na komendzie nadal jest wolne więc jak tylko wróci mi trochę sił zapytam komendant czy mogę wrócić.
Idąc do sklepu przysiadłem na ławce na której niegdyś przesiadywaliśmy z Olą.  Schowałem twarz w dłoniach. Jednak po chwili przypomniałem sobie słowa Oli. " w każdej sytuacji musisz być silny" momentalnie wstałem z ławki. Pech chciał że nie spojrzałem czy ktoś idzie i popchnąłem pewną kobietę na trawnik. Pomogłem jej wstać. Miała włosy do ramion o kolorze blond oraz czarne oczy. Bardzo jasną cerę.
-My się chyba znamy...-powiedziałem przyglądając się jej
-Nie sądzę, Dziękuję za pomoc-chciała już odejść... Jednak gdy kawałek się przeszła prawie by upadła z bólu.
-No chyba jednak nigdzie nie pójdziesz sama-powiedziałem biorąc ją na ręce- miałem wrażenie że z skądś znam tą kobietę. Pokierowałem się w stronę mojego mieszkania. Kobieta najpierw protestowała ale po pewnym czasie przestała. Weszliśmy do środka. Posadziłem ją na sofie a sam zająłem się przygotowaniem herbaty. Jedynej rzeczy którą miałem w szafie. Już wiem skąd ją znam. Przecież ona...
-Karolina jestem...-powiedziała podając mi rękę i tym samym przerywając moje myślenie.
-Jacek...- wracaj na sofę a ja przyniosę herbatę. Wyciągnąłem jeszcze lód który znalazłem w lodówce i podałem go dziewczynie aby położyła na nogę.

Po 1 godzinie:
Rozmowa układała nam się znakomicie. Coraz bardziej Karolina przypomina mi osobę którą bardzo dobrze znam,chociaż może znałem kto wie.
-Jacek wiesz... ja dziękuję za gościnę jednak.. pójdę już do Urzędu miasta a później wrócę do hotelu. Jutro mam wylot do Stanów.
-Nie wygodniej będzie ci tutaj? Mam dużą sofę? Chociaż tak ci pomogę za ten wypadek w parku-powiedziałem a dziewczyna od razu się zgodziła.

Jak wam się podoba Karolina?
Myślicie że to będzie nowa dziewczyna Jacka?
Czekajcie na kolejne opowiadanie :D

Princess-s