37.2 Zośka

(...)
Szłam przed siebie jedną z alejek prowadzącą do mojego mieszkania. Co ja sobie głupia myślałam. Że Jacek do mnie wróci jak gdyby nigdy nic? Przecież to głupie. Miał już ułożone swoje życie. Życie beze mnie i naszego dziecka. Nie będę mu go niszczyła. Tamtego wieczoru myślałam że wszystko się ułoży. Wszystko będzie jak dawniej. Teraz nie mam już żadnych złudzeń Jacek po po prostu chciał mi pokazać jak się czuł kiedy ja z nim zerwałam. Nic już do mnie nie czuje.

*Mieszkanie Jacka*
-Zośka miałaś przylecieć jutro. Coś się poważnego stało?
-Kim była ta kobieta? Ten pasztet? Kochanie...-pytała blondynka
-Własnie. To moja dziewczyna. Ukochana. Nie jest tak pusta jak ty. A z nami koniec. Znalazłem zdjęcia jak obściskujesz się z jakimiś mężczyznami . A teraz z tond wyjdź. Natychmiast.-Jacek wskazał ręką drzwi. Gdy kobieta opuściła jego mieszkanie zsunął się po ścianie i schował twarz w dłoniach. Jednak szybko się otrząsnął i wybiegł z domu.

*Jacek*
Nie wiedziałem gdzie Ola mogła pójść jednak wiedziałem że muszę ją znaleźć. Kocham ją i gdyby coś się jej stało nie darował bym sobie. W pewnym momencie ją ujrzałem. Siedziała zapłakana na ławce. Usiadłem koło niej i mocno przytuliłem. Na początku trochę się wyrywała ale zrozumiała że jej sie to nie uda.
-Zostaw mnie. Nie rozumiesz? Idź do swojej ukochanej.-Wstałem i oddaliłem się na kilka kroków. Ola zaczęła znowu płakać. Podeszłem do niej od tyłu i ją znowu przytuliłem.
-jestem przy niej. Ola ta kobieta... już mnie z nią nic nie łączy. Nie rozumiesz ciebie kocham. Kocham się najmocniej na świecie. Rozumiesz to?
-Ja ja Jacek.....

Co powie Ola?
Czy wybaczy Jackowi?
Co będzie dalej?

Alicja