32.2 Rozterka

(...)
Nie wierzę że on nie żyje. Jeszcze wczoraj go widziałam na odprawie. Teraz nie został mi już nikt bliski. Matka zmarła gdy miałam 10 lat. Teraz mój kochany ojciec. Był ze mną zawszę. Gdy odbierałam świadectwo na zakończeniu roku szkolnego,na studniowce. Nigdy nie pochwalał mojego wyboru dotyczącego policji ale zawsze mnie kochał. Byłam jego najcenniejszą rzeczą na świecie.
Osoba która odebrała mu życie odebrała je również mi. Już nigdy nie wzejdzie dla mnie słońce. Nigdy już się nie uśmiechnę. Nigdy nie będę szczęśliwa. Łzy leciały mi nieustannie. Próbowałam je wycierać ale i to po chwili mi się odechciało. Postanowiłam zrobić sobie ciepłej herbaty cytrynowej. Ale i tu uderzyły do mnie wspomnienia. Gdy byłam smutna tata zawsze robił mi ową herbatę. Przytulał i gładził po głowie mówić ,,wszystko będzie dobrze" Teraz już go nie ma. Nikt mnie nie pocieszy.
Usiadłam a bardziej rzuciłam się na kanapę. Otworzyłam jedną z szafek stojących przy niej. Wyjęłam wiele albumów. W pierwszym z nich były czasy młodości mojego ojca oraz matki. Byli tacy szczęśliwi uśmiechnięci. W drugim moja mama w ciąży i pierwsze miesiące mojego życia. W trzecim zaś juz czasy po śmierci mojej matki. Czwarty album był z tegorocznych wakacji. A bardziej weekendu majowego który był miesiąc temu. Byliśmy wtedy z Jackiem w Niemczech. Uśmiechnięci i zadowoleni z życia.  W pewnym momencie poczułam że moja koszula jest cała mokra. Poszłam do sypialni się przebrać. Gdy otwierałam szafę moim oczom ukazała sie mała,srebrna rzecz. Schyliłam się i zobaczyłam że to żyletka. Natychmiast wzięłam ją do ręki. I wróciłam do salonu.
Położyłam się na kanapie i wykonałam podłużne kreski wokół nadgarstków. Chwilkę później zemdlałam.

*Emilka*
Od jakiejś godzinny  próbowałam dodzwonić się Olki jednak na darmo. Postanowiłam do niej pojechać. Bałam sie że zrobi sobie coś po informacji po śmierci Ojca. Szybko pobiegłam do jej mieszkania. Miałam nadzieje że nie miała żadnych myśli samobójczych. Drzwi do jej mieszkania nie były zamknięte na klucz i szybko weszłam do środka.
-Ola!!! -krzyczałam jednak nikt nie odpowiadał. Weszłam do środka a tam moim oczom ukazała się wielka plama krwi. Na kanapie leżała nie przytomna i blada Ola. Szybko zadzwoniłam na pogotowie. Ja w tym czasie zabandażowałam Olce nadgarstki.
Pogotowie przyjechało po 10 minutach i zabrali Olę do szpitala.... Lekarze powiedzieli ze nie wiadomo czy przeżyje...

Co będzie z Olą?
Jak się podobało opowiadanie?
Co zrobi Jacek?
Co będzie dalej?